Je danste al een tijd voor Introdans toen je in 2019 een burn-out kreeg. Kun je daar iets over vertellen? 
“Al van jongs af aan had ik de droom om danser te zijn. Ik ben een getrainde klassieke danser en omdat je graag rollen wil spelen heb ik er dus ook alles aan gedaan om in het hokje ‘mannelijke danser’ te passen. Toch had ik altijd het gevoel dat ik nooit man genoeg was. Ik ben niet lang, gespierd of stoer. En hoewel Introdans een heel divers, open en inclusief gezelschap is, komen de stukken die je danst vaak uit het verleden, waarin de mannelijke en vrouwelijke rolverdeling toch heel rigide is. Op een gegeven moment ging dat zo wringen dat ik dacht: ‘Zo kan ik niet verder.’”

En toen moest je naar de directeur van Introdans…
“Introdans was ontzettend meegaand, daar ben ik echt dankbaar voor. Ze zeiden: ‘Neem alle tijd die je nodig hebt.’ Ik heb toen een tijdje niet gedanst om te weten wie ik ben als persoon, los van de danser Vincenzo. Want als je vanaf jongs af aan danst, dan wordt dat je identiteit. En bij zo’n dansopleiding bepaalt je geslacht je carrière, je rollen en je bijdrage aan het culturele landschap. Je groeit echt op met het idee: “Ik moet de prins zijn” of “Ik moet de man zijn die het meisje optilt.” Door die burn-out ben ik gaan omarmen wie ik ben. Het was een pijnlijke tijd maar markeerde ook echt een turning point in mijn leven.”

Hoe kijk je nu dan naar jezelf?
“Ik heb de dingen in mezelf geaccepteerd die misschien minder mooi zijn, zoals pijn, kwetsbaarheden en angsten. Ik ben wie ik ben en ik ga me niet meer voordoen zoals de buitenwereld dat misschien van een man verwacht. En ben je daar niet van gediend? Dan zeg ik goodbye. Zoals ik zijn er heel veel, zeker in de danswereld. We wijken niet af van de norm, we zijn niet anders, we zijn gewoon uniek. Allemaal op onze eigen manier.”

En welke rol heeft Boys Won’t Be Boys in dit proces gespeeld? 
“Een heel belangrijke. Boys Won’t Be Boys heeft me echt geholpen om te omarmen wie ik ben. Zij zijn echt mijn chosen family. Ik herkende mezelf in de verhalen van de andere mannen die meespelen. Want ja, ik ben een jongen, een man. Alleen het is niet zo dat mijn genderidentiteit mijn werk en de persoon die ik ben definieert. Tegenwoordig ben ik trots op mijn onvolkomenheden en ik denk dat dat ook een vorm van mannelijkheid is. En ik hoop dat ik daarmee ook anderen kan inspireren. Ik had vroeger geen voorbeeld, maar ik hoop dat iemand anders wel te kunnen geven. Ik denk echt dat het tijd is om ruimte te maken voor nieuwe interpretaties van mannelijkheid. Om nieuwe verhalen en nieuwe rollen te creëren. En ik ben dankbaar dat Boys Won’t Be Boys mij de plek geeft om dit te doen.”

Zie je die verandering dan nu ook terug in stukken en rollen? 
“Ja, je merkt dat het meer deel uitmaakt van het gesprek. Ik bedoel, wij zijn er altijd al geweest maar de maatschappij verandert. En dat geldt ook voor choreografen en choreografieën, die worden steeds innovatiever. Ik heb nu bijvoorbeeld in Swan Lake van Introdans de rol van de nar. Oorspronkelijk is deze choreografie gemaakt voor een danseres. Bij het creëren van deze rol had men een grappige en petite vrouw in gedachten, zacht en sexy. Tijdens de casting zag men echter dat ik deze rol ook heel goed zou kunnen vervullen. Ze zeiden: ‘Hij is flexibel, grappig, licht en zacht en hij kan met zijn persoonlijkheid ook echt iets aan de rol toevoegen.’ Dus ze kozen mij vanwege mijn kwaliteiten die ik in de rol kan leggen en niet vanwege mijn geslacht. Dus ja, het is echt aan het veranderen. Ik geloof er sterk in dat cultuur een weerspiegeling is van onze samenleving. En ik denk dat het goed is om de samenleving waarin we leven te vertegenwoordigen op het podium, zodat je jezelf in het theater kunt herkennen.”

Kun je iets vertellen over jouw rol in Boys Will Be Boys?
“Ik vertel mijn verhaal in de voorstelling en dat doe ik met een zelfbedachte choreografie. Ik heb het hele concept van uniqueness proberen te vertalen naar een dans. Én ik ga mijn stem laten horen. Meestal praten dansers natuurlijk niet, want we praten met ons lichaam maar ik voelde dat de tijd is gekomen om wel te gaan praten. Ik nodig mensen uit om ook hun kwetsbaarheid te laten zien en te falen, want zelfs gebroken glas kan schitteren als we openstaan voor het licht. En vervolgens vier ik mijn uniqueness door te dansen in een prachtig spiegelpak mét spitzen, I’m sharing the light. Ik ben er trots op dat mijn choreografie nu deel uitmaakt van het Introdans-repertoire en we er ook (inter)nationaal mee toeren, van Budapest tot in Zuid-Afrika. Dus het wordt steeds groter. En de performance verandert mee, omdat je als mens jezelf ook steeds verder ontwikkelt. Dus ik zie anders zijn niet langer als een obstakel. This feeling, this uniqueness is what unites us."

Boys Won’t Be Boys is op zaterdag 6 april om 20.00 uur te zien in de Lindenberg met onder andere Vincenzo Turiano. Kaarten zijn hier te koop.